Στεκόμουν στον μικρό περιποιημένο κήπο και το απολάμβανα. Μεγάλωσα σε πολυκατοικία, σε έναν δρόμο δίχως πράσινο. Θυμάμαι τις επισκέψεις σε σπίτια συγγενών που είχαν κήπους σαν αυτόν. Υπάρχουν ακόμα τέτοια σπίτια και εγώ πάντα ζηλεύω τους ιδιοκτήτες τους. Ενα γιασεμί, μερικές ίριδες λευκές, μοβ ή κίτρινες, μια τριανταφυλλιά από εκείνες με τα άνθη τα τεράστια και μοσχοβολιστά, είναι αρκετά για να αλλάξουν τη διάθεσή μου. Ερχομαι από μια άλλη εποχή. Που την Πρωτομαγιά τη γιορτάζαμε στην εξοχή, μαζεύοντας λουλούδια και φτιάχνοντας κάθε οικογένεια το στεφάνι της. Σήμερα το αγοράζουμε έτοιμο, ελάχιστοι μπαίνουν στον κόπο να το κατασκευάσουν - οι περισσότεροι δεν παίρνουμε καν στεφάνι. Ομολογώ πως μια χρονιά που το επιχείρησα, το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό, έμεινα μετεξεταστέος στην τέχνη της ανθοδετικής. Μόνο εγώ; Εντοιχισμένοι στην πόλη, ξεχάσαμε ακόμα και πώς μύριζε κάποτε ο Μάης. Στον κήπο του φιλικού σπιτιού, εκεί όπου οι μυρωδιές...