Είναι φυσικό να θέλεις το καλό του παιδιού σου. Να μη στενοχωριέται, να μην ταλαιπωρείται, να νιώθει πάντα ότι έχει στήριγμα. Και όσο μεγαλώνει, ειδικά αν υπάρχουν προκλήσεις στη συμπεριφορά, στα συναισθήματα ή στη μάθηση, τόσο πιο έντονη γίνεται αυτή η ανάγκη σου να το προστατεύεις. Μόνο που κάπου εκεί μπορεί να συμβεί κάτι ύπουλο και αθέατο: αντί να το βοηθάς να δυναμώσει, αρχίζεις άθελά σου να το διευκολύνεις τόσο πολύ, που τελικά του κόβεις τη φόρα. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο "είμαι δίπλα σου" και στο "σου κρατάω το τιμόνι". Και το να τη δεις καθαρά, είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της γονεϊκότητας. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο. Γιατί στόχος δεν είναι να έχεις ένα παιδί που δεν πέφτει ποτέ, αλλά ένα παιδί που ξέρει να σηκώνεται. Υποστήριξη σημαίνει να δυναμώνεις, όχι να σώζεις Η στήριξη έχει να κάνει με το να ενισχύεις το παιδί σου ώστε να μάθει να στέκεται στα πόδια του, όχι να του αφαιρείς...