Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη, όταν για πρώτη φορά άκουσα το κλάμα της κόρης μου. Ήμουν εξουθενωμένη, μα μέσα στην κούραση ένιωσα μια βαθιά ανακούφιση. Μου την έδωσαν να την κρατήσω δέρμα με δέρμα, και περίμενα να με πλημμυρίσει ένα κύμα μητρικής αγάπης. Αντί γι' αυτό, ένιωσα φόβο, περιέργεια και ελπίδα. Ήθελα να μάθω πώς να τη φροντίζω, πώς να την αγαπώ, πώς να ανταποκρίνομαι σε κάθε της ανάγκη. Είχα περάσει εννιά μήνες κουβαλώντας τη, χάιδευα την κοιλιά, της μιλούσα, της τραγουδούσα, διάβαζα όλα όσα έπρεπε (ή δεν έπρεπε) να κάνω κατά την εγκυμοσύνη. Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει Και όμως, εκείνο το κύμα μητρικής αγάπης που όλοι περιέγραφαν δεν είμαι σίγουρη ότι το ένιωσα έτσι ξαφνικά και έντονα. Θυμάμαι να της χαϊδεύω το πρόσωπο, να την κρατώ σφιχτά, να μη θέλω να την αφήσω, και να σκέφτομαι: Ελπίζω να είμαι αρκετή για σένα. Θα κάνω ό,τι μπορώ, και ανυπομονώ να σε γνωρίσω. Για χρόνια, ένιωθα μια...