Αν υπάρχει μια γεύση που μπορεί να ξεκλειδώσει παιδικές αναμνήσεις μέσα σε δευτερόλεπτα, αυτή δεν είναι ούτε σοκολάτα ούτε καραμέλα. Είναι το ροδάκινο. Όχι, όμως, οποιοδήποτε ροδάκινο . Εκείνο το ζουμερό, πορτοκαλί, κιτρινόσαρκο ροδάκινο, που έσταζε στα χέρια και μας έφερνε πιο κοντά σε κάτι που σήμερα λέμε "ευτυχία", αλλά τότε το ζούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Μεγάλωσα στο Καρπενήσι, με τη γιαγιά μου - μια αυθεντική Ελληνίδα γιαγιά, με ποδιά και μαντήλι στα μαλλιά, που μαγείρευε χωρίς συνταγές και αγαπούσε με τρόπο απόλυτο και ανεπιτήδευτο. Τα καλοκαιρινά απογεύματα είχαν πάντα το ίδιο τελετουργικό: παιχνίδι στην αλάνα, φωνές μέχρι τις 2 (μετά απαγόρευε η γειτονιά γιατί κοιμόταν ο κόσμος) και ύστερα... φρούτα. Καρπούζι σε τεράστιες φέτες, πεπόνι, φράουλες από τον κήπο - και φυσικά ροδάκινα. Η γιαγιά είχε τον δικό της "μανάβη", που ήξερε να της φυλάει τα πιο μεγάλα, μυρωδάτα και ώριμα ροδάκινα. Δεν καταδεχόταν τα λευκόσαρκα. Τα καλά...