Θυμάμαι τον εαυτό μου στο λύκειο, ντροπαλό και χωρίς καθόλου όρεξη να είναι στο επίκεντρο. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την οικογένειά μου να φτιάξει πλακάτ για μένα και να με χειροκροτήσει σε έναν αγώνα βόλεϊ . Το πιο ενδιαφέρον; Έχω ξεχάσει την αμηχανία που ένιωθα τότε και θυμάμαι μόνο τον ενθουσιασμό που ένιωσα. Εσύ τι τύπος μαμάς είσαι; Τώρα που είμαι γονιός μερικές φορές νιώθω άβολα να είμαι η "ψύχραιμη μαμά" στον αγώνα του παιδιού μου. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Έχω προσπαθήσει να "κρατηθώ ήρεμη", να είμαι "χαμηλών τόνων", να "μην το παρακάνω" - αλλά δεν μπορώ. Είναι φυσικό να εκφράζομαι έτσι! Ίσως κι εσείς είστε σαν κι εμένα, και γύρω σας άλλοι γονείς κάθονται ήσυχοι - κάποιοι σημειώνουν τα στατιστικά, άλλοι συζητούν στρατηγική, κάποιοι λένε την άποψή τους από την κερκίδα, άλλοι φαίνονται ανήσυχοι ή απορροφημένοι από τα κινητά τους. Εσείς όμως... Φωνάζετε και χειροκροτάτε με όλη σας την καρδιά. Φτιάχνετε συνθήματα και...