Αν με έβλεπες πριν δύο χρόνια να προσπαθώ να συνετίσω το παιδί μου στο σούπερ μάρκετ, θα απορούσες... Φωνές, κλάματα, πείσμα, εκβιασμοί, ματιές από αγνώστους, και εγώ σε απόγνωση να μετρώ μέχρι το δέκα μέσα από τα δόντια μου μέχρι να ηρεμήσω. Το παιδί μου δεν ήταν "κακό". Ήταν απλώς... δύσκολο. Πολύ έντονο, ανεξάρτητο, πεισματάρικο, ευαίσθητο. Εγώ πάλι ήμουν κουρασμένη, απογοητευμένη, έτοιμη να τα παρατήσω. Μέχρι που μια μέρα είπα: "Θα το αλλάξω αυτό. Όχι προσπαθώντας να αλλάξω το παιδί μου, αλλά προσπαθώντας να καταλάβω τι χρειάζεται και πώς μπορώ να του το δώσω σωστά". Δεν ήταν εύκολο. Αλλά ήταν δυνατό. Και σήμερα, με βαθιά συγκίνηση, μπορώ να πω ότι έχουμε μια όμορφη σχέση, χωρίς τις εκρήξεις του παρελθόντος. Ποια ήταν τα τρία βήματα που μας έβγαλαν από τον φαύλο κύκλο; 1. Άλλαξα τον τρόπο που μιλούσα Όχι, δεν φώναζα (πάντα). Δεν ήμουν επιθετική. Όμως η φωνή μου έκρυβε συχνά θυμό, φόβο ή απόγνωση, και το παιδί μου τα ένιωθε όλα...