Μπορούμε σας παρακαλώ να μιλήσουμε για τα ρούχα κι για εκείνες τις στιγμές που σε τσακίζουν όταν τα μικρά σου πλάσματα δεν χωράνε πια σε ένα συγκεκριμένο νούμερο; Παρότι αυτή η κατάσταση μου είναι γνώριμη εδώ και 12 χρόνια, ακόμα έχω αυτό το συναίσθημα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που το ένιωσα. Έκανα βόλτα μόνη μου, πράγμα σπάνιο, σε ένα πολυκατάστημα. Καθώς χάζευα στο τμήμα με τα παιχνίδια, ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, βρέθηκα στα βρεφικά είδη. Η γλυκόπικρη χαρά βλέποντας τα παιδιά σου να μεγαλώνουν Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναψωνίσω ποτέ από αυτόν τον διάδρομο. Τα παιδιά μου τότε ήταν 1, 3 και 5 χρονών. Κοίταζα τα καινούρια μπιμπερό, τα καθισματάκια, τις πάνες, όταν το βλέμμα μου έπεσε στα λευκά φορμάκια. Μου κόπηκε η ανάσα και σκέφτηκα πώς δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η φάση με τα παχουλά ποδαράκια και τα μικροσκοπικά κουμπώματα. Ίσως να έκλαψα λίγο στον δρόμο για το σπίτι. Μετά ήρθε η στιγμή με τα ρούχα νηπίων και τα...