Είναι 7:15 το πρωί. Το θερμόμετρο γράφει 38,3 και το παιδί μου είναι κουλουριασμένο στον καναπέ με το βλέμμα εκείνο το θαμπό, μισό κοιμισμένο, που με διαπερνά. "Μαμά, μπορώ να μείνω σπίτι;" με ρωτάει με φωνή που σπάει. Θέλω να του πω "Ναι". Το θέλω με όλη μου την ψυχή. Αλλά λέω: "Βάλε κάλτσες, θα αργήσουμε". Όχι επειδή δεν καταλαβαίνω, αλλά επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να μην το στείλω στο σχολείο. Δεν έχω γιαγιά να βοηθήσει. Δεν έχω εργασία που "κατανοεί". Δεν έχω ρεπό να κάψω, ούτε αφεντικό που να νοιάζεται αν το παιδί μου έχει πυρετό. Έχω μόνο μια μέρα γεμάτη υποχρεώσεις και έναν κόμπο στο στομάχι. Το ντύνω, του δίνω σιρόπι, του χαϊδεύω το κεφάλι. Στην πόρτα κοντοστέκεται. "Θα με πάρεις αν νιώσω άσχημα;" ρωτάει. "Φυσικά", του λέω. Και το εννοώ. Αλλά μέσα μου ξέρω ότι θα με φάει η ενοχή, ό,τι κι αν γίνει.Η καθημερινότητα της ενοχής Η ενοχή έχει γίνει η στολή εργασίας μας. Οι μητέρες τη φοράμε κάθε μέρα. Την κουβαλάμε στο γραφείο...