Υπάρχει ένας ιδιαίτερος τύπος ενοχής όταν λέμε στους δικούς μας ανθρώπους ότι κουραστήκαμε να είμαστε μαζί τους. Όχι επειδή έκαναν κάτι λάθος. Όχι επειδή δεν περάσαμε καλά. Απλώς επειδή ηκοινωνική μας "μπαταρία" εξαντλήθηκε. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις χωρίς να φανείς αχάριστος: "Σας αγαπώ, αλλά τώρα χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνος/η". Ακούγεται αντιφατικό, και όμως είναι αλήθεια. Μπορείς να περάσεις ώρες ανάμεσα σε ανθρώπους που σε αγαπούν βαθιά - φίλους, οικογένεια ή ακόμα και τα παιδιά σου - και να νιώσεις τελείως εξαντλημένη. Όταν η κούραση εξαντλεί το σώμα και το μυαλόΗ γονεϊκότητα αλλάζει τα δεδομένα Πριν αποκτήσω παιδιά, θεωρούσα τον εαυτό μου σχετικά εσωστρεφή. Χρειαζόμουν χώρο για να "φορτίσω" μετά από υπερβολική κοινωνική αλληλεπίδραση. Μου άρεσαν οι ήσυχες πρωινές ώρες, τα χαλαρά απογεύματα και η ηρεμία στο τέλος της μέρας. Η μητρότητα άλλαξε τελείως αυτόν τον ρυθμό. Ο χρόνος για τον εαυτό μου δεν είναι πλέον δεδομένος. Τα...