To γιγαντιαίο Γκόλεμ στην ομώνυμη ταινία του Πολ Βέγκενερ (1920). Ο υπνοβάτης Τσέζαρε στο "Εργαστήρι του Δρ. Καλιγκάρι" (Ρόμπερτ Βάινε, 1920). Ο βρικόλακας κόμης Ορλόκ στο "Νοσφεράτου" (Φρίντριχ Βίλεμ Μουρνάου, 1922). Το κοινό των τριών παραπάνω ηρώων, εκτός του ότι αποτελούν εμβληματικά πρόσωπα του γερμανικού εξπρεσιονισμού, είναι ότι υπήρξαν τα πρώτα τέρατα στην ιστορία του σινεμά που σαγήνευσαν τους θεατές. Είτε βγαλμένα από λαϊκούς μύθους είτε από τη φαντασία των δημιουργών τους, αυτά τα -υπερφυσικά και μη- όντα επιβεβαίωσαν την ικανότητα του κινηματογράφου να προσφέρει ανώδυνες ανατριχίλες, αλλά και να ενσαρκώνει τους φόβους του ανθρώπινου υποσυνείδητου. Έγιναν ο προπομπός των χολιγουντιάνων τεράτων των 30s ("Φρανκενστάιν", "Η Μούμια", "Κινγκ Κονγκ") και εκείνων της διπλανής πόρτας, σαν τους οικείους δολοφόνους του Άλφρεντ Χίτσκοκ ("Ψυχώ"). Οι αναπαραστάσεις του κακού υπήρξαν ανέκαθεν ελκυστικές στο κοινό, το οποίο στο σκοτάδι...