Η πολυετής συναπόφαση των ευρωπαϊκών λαών να παραμερίσουμε τις εθνικές διαφορές μας, και να συμπορευτούμε υπό τον μανδύα της παράλληλης και προσθετικής ταυτοτικής ιδιότητας της Ενωμένης Ευρώπης, ως καινούριας, κοινής πατρίδας μας, δοκιμάζεται... άγρια και αχρείαστα τα τελευταία χρόνια. Το φως που τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα προσέφεραν οι ιδρυτικές πατέρες της Ένωσης, εκείνοι που ταξίδεψαν με αυτοπεποίθηση και γενναιότητα τη ματιά τους στο διαρκές μέλλον της Ιστορίας, και κατανόησαν αυθόρμητα την ανάγκη της σύνθεσης, της συνεννόησης και της συνεργασίας, έχει υποκατασταθεί από το... σκοτάδι περιφερόμενων ασημαντοτήτων. Στις Βρυξέλλες δεν συναντά κανείς πλέον πολιτικά μεγέθη αλλά άβουλες, αν όχι... χρησιμοποιούμενους γραφειοκράτες. Μια επώδυνη πραγματικότητα, η οποία αντανακλά την "ανάσχεση" του Διαφωτισμού στην Ευρώπη της... παρακμής. Μιας φθοράς που πρόλαβε την περπατησιά μας προς το μέλλον, την αλλοίωσε και σε αρκετές περιπτώσεις...