Μετά τη "Σιωπή" και το "Χειμωνιάτικο Φως", ταινίες τις οποίες γύρισε το 1963, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν συμβιβάζεται οριστικά με την απόλυτη απουσία του Θεού. Ο άνθρωπος είναι πλέον μόνος του στη μέση ενός ακατανόητου, απειλητικού σύμπαντος, γύρω του απλώνεται σκοτάδι και δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει στις υπαρξιακές ανησυχίες του (κάτι το οποίο ο ίδιος αρχίζει να διαπιστώνει ήδη από την "Έβδομη Σφραγίδα"). Πώς μπορεί λοιπόν να πορευτεί κάποιος χωρίς ηθική πυξίδα, δηλαδή χωρίς πίστη, σ' έναν κόσμο γεμάτο πειρασμούς, διλήμματα, άγχη και παντελή έλλειψη επικοινωνίας; Στην "Περσόνα" (1966) οι απαντήσεις αναζητούνται στο δαιδαλώδες ανθρώπινο "εσωτερικό", ενώ ο Σουηδός μετρ εντυπωσιάζει με τις τολμηρές αφηγηματικές πρωτοτυπίες του, με τις οποίες θα συνεχίσει να αναμετράται και στην άτυπη "τριλογία του Φάρο" που ακολουθεί. Την εγκαινιάζει η "Ώρα του Λύκου" (θα τη συμπληρώσουν η "Ντροπή" και το "Πάθος"), στην οποία ο διάσημος ζωγράφος Γιόχαν...