Μικρός, στα '70s, με μεγαλύτερο αδελφό και εντελώς μουσικόφιλες παρέες, εν μέσω βινυλιακής τρικυμίας και μίλια μακριά από το εγχώριο μεταδικτατορικό έντεχνο: οι Led Zeppelin ήταν μονόδρομος, όχι μόνο για 'μένα - δεν μπορούσε κανείς να τους αποφύγει ή να τους αγνοήσει, λόγω της έντασης, της σκληρότητας και της σαρωτικής μεταλλικότητας του ήχου τους και, για να μην ξεχνιόμαστε, με τα 6,5 από τα 8 συνολικά λεπτά που διαρκεί το οργασμικό "Stairway to Heaven" ως το απόλυτο μελωδικό ξεκάρφωμα για μια ολόκληρη γενιά, και βάλε. Πριν ανακαλύψω τη soul, τους λάτρευα, ειδικά μετά την κινηματογραφική μυσταγωγία του "The song remains the same" στο καλλιπολίτικο Σινέ Αρμονία, τη δεύτερη ροκ μαρτυρία στις αίθουσες της εποχής, μετά το Woodstock φυσικά. Μια σειρά από μυθικών διαστάσεων πληροφορίες συνόδευαν τη σχεδόν ετήσια κυκλοφορία των άλμπουμ τους: η εμπλοκή στον αποκρυφισμό του μονίμως προσηλωμένου στη δίλαιμη Gibson, στο ασυνήθιστο δοξάρι, στο...