Η πρώτη γνωριμία μου με το σινεμά του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ έγινε, περίπου άθελά μου, όταν χαζεύοντας στο YouTube κλίκαρα σε μια σκηνή του "Scanners" (1981). Οι περισσότεροι λογικά θα καταλάβατε ποια εννοώ, πρόκειται για εκείνο το στιγμιότυπο που το κεφάλι ενός άντρα όχι απλώς εκρήγνυται, αλλά γίνεται εντελώς κομμάτια μπροστά στα έντρομα μάτια των παρευρισκομένων σε ένα αμφιθέατρο. Ο ανορθόδοξος "αποκεφαλισμός" συνοψίζει μερικές από τις βασικές αγωνίες του σκηνοθέτη, όπως τον τρόπο με τον οποίο μια αόρατη δύναμη πέρα από τον έλεγχό μας μπορεί να διαμελίσει ένα κορμί, αλλά και την ικανότητα του Καναδού auteur να δημιουργεί εικόνες που στοιχειώνουν. Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι τυχαίο πως μερικές από τις σκηνές που έχει σκαρφιστεί προηγούνται της φήμης του, κατακτώντας ολοκληρωτικά το θυμικό των θεατών του. Κάτι που φιλοδοξεί να καταφέρει με το νέο πόνημά του, τον "Κύριο των Νεκρών", που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο περσινό...