Όπως ήμουν καθ' οδόν για τη δημοσιογραφική προβολή των "Τρελών Σφαιρών" δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να αναρωτηθώ κάτι που δεν το συνηθίζω: σε ποιον, αλήθεια, θα μπορούσε να απευθύνεται το συγκεκριμένο, πολλοστό χολιγουντιανό ρίκουελ; Στους gen-Xers που θυμούνται, όντως, να βλέπουν στο σινεμά τις κωμωδίες με τον Λέσλι Νίλσεν ως γκαφατζή ντετέκτιβ Φρανκ Ντρέμπιν; Τους millennials που ξεκαρδίστηκαν ανακαλύπτοντάς τες στις βραδινές ζώνες της τηλεόρασης ή τους zoomers που, ίσως, δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάμε, αφού μεγάλωσαν κυρίως με sitcoms και stand-up κωμωδία; Μα, σημαντικότερο, πώς θα μπορούσε να μεταφραστεί σήμερα το χιούμορ των "Τρελών Σφαιρών", το οποίο δεν βασίζεται τόσο στο καθιερωμένο πια βιτριολικό σατιρικό σχόλιο, όσο στην ίσως ξεπερασμένη μείξη παρωδίας, "καμένου" λογοπαίγνιου και slapstick χαβαλέ; Η απάντηση δίνεται εμφατικά από τα πρώτα κιόλας λεπτά του φιλμ, στα οποία ο Λίαμ Νίσον, ως γιος του Ντρέμπιν και εξίσου...