Επιτιθέμενος μετωπικά στον ανυποψίαστο θεατή και στα βασικά συναισθηματικά του ένστικτα, όπως αυτό της συμπάθειας προς ένα χαρακτήρα που υποφέρει, ο Μίκαελ Χάνεκε υπέγραψε με τα "Παράξενα Παιχνίδια" του την πιο επώδυνη κινηματογραφική εμπειρία των τελευταίων χρόνων. Ακόμα και μια δεκαετία μετά όμως, ο τρόπος με τον οποίο το αριστουργηματικό του θρίλερ χειρίζεται τους παραδοσιακούς αφηγηματικούς κώδικες και τις ψυχολογικές δικλίδες ασφαλείας τους είναι πραγματικά αξεπέραστος. Όλα εδώ είναι στημένα σαν παιχνίδι: ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι παρακολουθούμε... απλά μια ταινία, κι ο Χάνεκε δεν παραλείπει να μας το υπενθυμίζει με κάθε τρόπο, δεν είμαστε παρά μέχρι τέλους παγιδευμένοι στο τρικ του ελέγχου της μυθοπλασίας. Εθισμένοι στους μηχανισμούς της κάθαρσης και συμβιβασμένοι με την ιδέα της γραφικής απεικόνισης της βίας (γι' αυτό και τόσο αδιάφοροι στην εξωφιλμική παρουσία της), θα συνειδητοποιήσουμε με οδυνηρό τρόπο πως στο σύμπαν του...