Αυτές τις μέρες προβάλλεται στο σινεμά το θανατερό "Oh, Canada" (2024), που σηματοδοτεί την επανένωση του Πολ Σρέιντερ με τον άνθρωπο που έκανε σταρ τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα, ακριβώς στις αρχές των '80s. To "Call Me" των Blondie, η πανάκριβη κούρσα, τα ραφινάτα Armani, τα σέξι, εφαρμοστά σλιπ βρήκαν το ιδανικό ταίρι τους στο μαγνητικό πρόσωπο και στο καλοσμιλεμένο σώμα του νεαρού Ρίτσαρντ Γκιρ, που ενσάρκωσε με φινέτσα τον "American Gigolo" (1980), καλωσορίζοντας τα γυαλιστερά '80s και καταδεικνύοντας την καταστροφική μετάβασή μας σε μια κοινωνία υπερβολής και ασύδοτης κατανάλωσης, μα αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά μιας ταινίας που (μάλλον) αγαπήθηκε για τους λάθος λόγους. Από μια πλευρά, όμως, καταλαβαίνουμε την αιτία της παρερμηνείας. Πώς να αντισταθείς μπρος στο άστρο ενός ηθοποιού με τόσο έκδηλη πρωταγωνιστική στόφα που απλώς περίμενε τον κατάλληλο ρόλο στη σωστή ταινία για να εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, προκαλώντας θαυμασμό...