Η τραγωδία των Τεμπών έχει ήδη καταγραφεί στην εθνική μνήμη ως το σημείο τομής για τη μετατόπιση του κοινωνικού εκκρεμούς, στη σκιά της άθλιας χυδαιότητας με την οποία κανιβαλίστηκαν στον δημόσιο βίο και τα social media, από πολιτικούς τυχοδιώκτες, ενσωματωμένες φωνές των ΜΜΕ και καλοπληρωμένα (και ευεργετημένα) τρολ, οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Οι γονείς που ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους, και τους υποδέχεται η σιωπή, αντί για τη φωνή του παιδιού τους. Οι γονείς που συνεχίζουν ως "ζωντανοί νεκροί". Και ζουν, και για τα παιδιά τους, για όσους δεν είναι πια εδώ. Η Μαρία Καρυστιανού καθιερώθηκε ως το πρόσωπο-σύμβολο αυτής της τραγωδίας. Του αγώνα για Κράτος Δικαίου, όχι μόνο για την τραγωδία των Τεμπών, αλλά για την απουσία Κράτους Δικαίου στο σύνολο της σύγχρονης εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια για τα Τέμπη, εντός αλλά και εκτός χώρας, διαμόρφωσαν ένα καινούριο πολιτικό σκηνικό.