Προτού ειπωθεί οτιδήποτε για το περιβόητο "Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο", είναι χρήσιμο να θυμηθούμε σε τι κλίμα είχε κάνει πρεμιέρα πριν από 25 χρόνια. Ο τότε ακόμα ανερχόμενος σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι, είχε συστηθεί με κρότο στο κινηματογραφικό προσκήνιο χάρη στο παραληρηματικά εκθαμβωτικό "π" ή "Pi" (1998) αν προτιμάτε. Ένα χαμηλού προϋπολογισμού πλην χειμαρρώδους ορμής ντεμπούτο, το οποίο περιστρέφεται γύρω από ένα μαθηματικό ο οποίος πιστεύει πως μπορεί να βρει τη δομή και το νόημα του κόσμου μέσα από εξισώσεις, ενώ παράλληλα εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στη δίνη της παράνοιας που τον κατακλύζει. Το εντυπωσιακά στιλιζαρισμένο "π", αν και δεν πρωτοτυπεί σε επίπεδο σχολίου, συντονίστηκε με το νιχιλιστικό πνεύμα των '90s. Απέναντι στην επίπλαστη ευφορία που πρόσφερε ο ανέφελος καταναλωτισμός του δυτικού πολιτισμού, υπήρχαν οι αφηγήσεις οι οποίες εμβάθυναν στη ματαιότητα, τον κυνισμό και την ανθρωποφαγία του παγκοσμιοποιημένου...