Δεν ήμουν προετοιμασμένος για την ομιλία του Βιμ Βέντερς στη Στέγη. Βασικά, κανείς δεν περίμενε να μιλήσει τόσο προσωπικά για το θέμα της οικογένειας, και κυρίως να συνδέσει το σινεμά του, τις ταινίες του, το ογκώδες καλλιτεχνικό του βιος με ένα concept που και ο ίδιος δεν είχε σκεφτεί και επεξεργάστηκε μόνο με την ευκαιρία του αθηναϊκού του masterclass, φινίροντας μάλιστα τις τελευταίες λεπτομέρειες της μικρής του διάλεξης λίγη ώρα προτού εμφανιστεί στη σκηνή. Έκοψε μόνος του σκηνές από το Παρίσι, Τέξας και από το Μέχρι το τέλος του κόσμου και ζήτησε συγγνώμη γιατί δεν είχε χρόνο να μας δείξει κλιπ από τις Υπέροχες Μέρες, το φινάλε της σχεδόν αυτοσχέδιας οικογενειακής τριλογίας του, που δεν χώρεσε καν στη διαθέσιμη ώρα! Συνειδητοποιώντας πως τόσες δεκαετίες ερμήνευε και μετασκεύαζε τη δική του ζωή, τους συγγενείς και τους αγαπημένους του ανθρώπους μέσα από ανώδυνες ή τραυματικές φάσεις, περισσότερο εξομολογήθηκε παρά δίδαξε...