Ο τραγικός θάνατος του 19χρονου από το Τυμπάκι έφερε στο φως την όχι ακριβώς ιδανική πραγματικότητα (και) των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Η πολιτική υποκρισία στην Ελλάδα δε γεννήθηκε χθες. Δεν ανακαλύφθηκε με κάποιο σκάνδαλο, ούτε ξεπήδησε από κάποια διάτρητη δημόσια υπηρεσία. Είναι ένα βαθύ χρόνια ριζωμένο σύστημα νοοτροπίας, που ενεργοποιείται, μιλά, κλαίει και οδύρεται μόνο όταν συμβεί το χειρότερο και αυτό το χειρότερο, το απόλυτο δράμα, είναι όταν χάνεται ένα νέο παιδί που υπηρετεί στον Ελληνικό Στρατό. Τότε είναι που το πολιτικό σύστημα στήνει το πιο καλοστημένο θέατρο, το θέατρο της υποκρισίας, των δακρύων μπροστά στις κάμερες και των δήθεν δεσμεύσεων για άμεση διερεύνηση, λήψη μέτρων και απόδοση ευθυνών. Και τελικά, τι γίνεται; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Οι υποσχέσεις εξατμίζονται, οι ευθύνες σβήνουν, οι φάκελοι μπαίνουν σε συρτάρια και ο κύκλος συνεχίζεται. Μέχρι το επόμενο φέρετρο. Μέχρι το επόμενο άδικο χαμόγελο, που θα γίνει...