Στην Ελλάδα ευκολότερα ανοίγεις κόµµα παρά σουβλατζίδικο. Γιατί, όπως και να το δεις, για να ανοίξεις ένα σουβλατζίδικο απαιτεί µια διαδικασία και έχεις και ορισµένες υποχρεώσεις. Στο πλαίσιο αυτής της εθνικής παράδοσης για κόµµατα, έχουµε να επιδείξουµε πληθώρα που πήγαν άκλαυτα. Τώρα βέβαια ∆ηµοκρατία έχουµε, όποιος θέλει να ανοίγει ένα κόµµα. Ουδέν σχόλιο. Η επικαιρότητα (επειδή είναι κάτι σαν το εθνικό µας χόµπι) τελευταία κατακλύζεται από πληροφορίες, φήµες και διαρροές για το ποιος ή ποιοι θέλουν να φτιάξουν κόµµα. Για να πλησιάσουν ή να διαβούν την πόρτα του Κοινοβουλίου. Οι δηµοσκόποι τα µετρούν, µετρώντας κάτ' ουσία µια φήµη. ∆εν το βρίσκω αντιδεοντολογικό αυτό. Βέβαια, άλλο να ανοίξεις κόµµα και άλλο να έχεις παράταξη. Παράταξη έχει αυτός που έχει µπει σε ένα "πλαίσιο κυβερνησιµότητας". Και οι παρατάξεις είναι που αντέχουν στον χρόνο. Έτσι λοιπόν κάποιοι το σουβλάκι θα το φάνε µε κρέας και οι υπόλοιποι µε... µαρούλι.