Η τραγωδία διαρκείας των Παλαιστινίων δε λήγει με τις παράτες, τους εορτασμούς και τις πομπώδεις ομιλίες Η Γάζα ξυπνά ξανά μέσα από τα χαλάσματα. Οι δρόμοι που κάποτε φιλοξενούσαν παιδικά παιχνίδια, γέλια, ανθρώπινες ιστορίες και καθημερινές αγωνίες έχουν γίνει πια μάρτυρες μιας ατέρμονης τραγωδίας. Η σκόνη από τα κατεστραμμένα κτήρια ανακατεύεται με τις φωνές των επιζώντων που ψάχνουν στα ερείπια κάτι από τη χαμένη τους ζωή, μια φωτογραφία, ένα βιβλίο, μια μνήμη. Η επόμενη μέρα στη Γάζα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα, που χτίζεται πάνω στα αποκαίδια του πολέμου. Όμως, μέσα σε αυτή τη σιωπή, μέσα σε αυτή την απελπισία υπάρχουν μικρές σπίθες ζωής που αρνούνται να σβήσουν. Μια γυναίκα που φτιάχνει καφέ πάνω σε ένα αυτοσχέδιο γκαζάκι. Ένα παιδί που γελά κρατώντας στα χέρια του ένα κομμάτι σοκολάτα, σαν να κρατάει τον κόσμο όλο. Εικόνες που συγκλονίζουν και ταυτόχρονα υπενθυμίζουν κάτι βαθιά ανθρώπινο, ότι...