Η Ευρωπαϊκή Ένωση θεμελιώθηκε σε αρχές όπως η ελευθερία κυκλοφορίας, η αλληλεγγύη και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, από το 2015 και μετά, η λεγόμενη "προσφυγική κρίση" - που δεν ήταν τόσο κρίση αριθμών όσο κρίση διαχείρισης και πολιτικής βούλησης - έφερε στην επιφάνεια τις εσωτερικές αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η Ε.Ε., αν και αυτοπαρουσιάζεται ως μία ενιαία κοινή αγορά, δεν διαθέτει έναν ουσιαστικά ενιαίο χώρο προστασίας για τους αιτούντες άσυλο. Κομβικό ρόλο στο αδιέξοδο αυτό διαδραματίζει το Σύστημα του Δουβλίνου, και ειδικότερα η Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ, η οποία προβλέπει ότι η αίτηση ασύλου πρέπει να εξετάζεται από το πρώτο κράτος-μέλος στο οποίο ο αιτών εισέρχεται. Η ρύθμιση αυτή, σε συνδυασμό με τη γεωγραφία των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε., έχει ως αποτέλεσμα τη δυσανάλογη επιβάρυνση χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία. Ουσιαστικά, οι χώρες πρώτης εισόδου μετατράπηκαν σε χώρους κράτησης...