Τι είναι τελικά πιο ανησυχητικό; Η πείνα στη Γάζα ή το γεγονός ότι ο υπόλοιπος κόσμος συνεχίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Η Γάζα λιμοκτονεί. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Παιδιά σκελετωμένα με μάτια που δε χωρούν άλλο πόνο, με κορμιά που γερνούν πριν καν γνωρίσουν τι σημαίνει ζωή. Σε μια γη αποκλεισμένη, βομβαρδισμένη, αφανισμένη από τον χάρτη, η πείνα έχει γίνει το καθημερινό μενού. Όχι επειδή δεν υπάρχει φαγητό, αλλά επειδή δεν το επιτρέπουμε να φτάσει. Η Δύση μιλά για ανθρωπιστική κρίση. Άλλος ένας ευφημισμός που κρύβει τη συνενοχή. Δεν είναι κρίση όταν πεινάνε μαζικά τα παιδιά, είναι έγκλημα. Όταν μωρά πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχει γάλα, δεν είναι παράπλευρη απώλεια. Είναι σκόπιμη πράξη. Κι όμως, ακόμα κι αυτό το ονομάζουμε πολιτικό πρόβλημα ή πολεμική τακτική, και βεβαίως για τους αναλυτές του καναπέ γεωστρατηγική ανάγκη. Πόσες λέξεις ακόμα μπορούμε να βρούμε για να καλύψουμε τη βαρβαρότητα; Οι εικόνες από τη Γάζα δεν είναι πια...