Η εκπαίδευση σε κάθε νορμάλ χώρα αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας, το "λίπασμα" για πρόοδο. Στο Ελλάντα, όμως, έχει καταστεί εργαλείο τυπικής πιστοποίησης και όχι καλλιέργειας σκέψης, παραμένοντας ταυτόχρονα πεδίο δραματικής υποχρηματοδότησης και παρωχημένων μεθόδων Η απαξίωση των εκπαιδευτικών, χωρίς στήριξη, εγκλωβισμένοι σε ένα επισφαλές πλαίσιο εργασίας, είναι εξόφθαλμη, όπως και η απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Προεκλογικές ανεδαφικές δεσμεύσεις αποτυπώνουν μια εικόνα παγιωμένης εγκατάλειψης και κρατικής σκόπιμης αδιαφορίας. Εδώ όμως δε μιλάμε για αδυναμία, αλλά ξεκάθαρα για πολιτική επιλογή. Το κράτος δεν επενδύει στην εκπαίδευση, επενδύει στην άγνοια και είναι απλό. Όταν οι πολίτες δεν καλλιεργούν κριτική σκέψη, δεν ερευνούν, δεν αμφισβητούν, γίνονται ευκολότερα χειραγωγήσιμοι. Η επιφανειακή ενημέρωση, τα συνθήματα και τα "εύκολα" αφηγήματα, που "γαργαλούν" τα πιο χαμερπή ένστικτα, βρίσκουν γόνιμο έδαφος σε μια...