Μια χειραψία ντροπής! Τι κι αν δεν γίνονται διαδηλώσεις για τα παιδιά σου Συρία μου, τι κι αν η παγκόσμια κοινή γνώμη κρατά ερμητικά κλειστό το στόμα της, τι κι αν για σένα, για τα παιδιά σου -αναφέρομαι στους Χριστιανούς Ορθόδοξους - δεν διαμαρτύρεται κανείς για τις σφαγές και τις κακοποιήσεις που υφίστανται; Τι κι αν τα μέσα ενημέρωσης δεν σε εντάσσουν καν στη θεματολογία τους... Έτσι, σιωπηλά και αθόρυβα, βιώνουν τη δική τους φρίκη τα παιδιά της Συρίας - οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι που βρίσκονται σε διαρκή διωγμό. Με υπομονή και αξιοπρέπεια, σηκώνουν τον δικό τους σταυρό και ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Κι εμείς; Τι κάνουμε όλοι εμείς που γνωρίζουμε; Γιατί, όσο κι αν τα μεγάλα μέσα αποσιωπούν το θέμα, υπάρχει το διαδίκτυο - εκεί όπου ακόμα μπορεί να φανεί η ωμή πραγματικότητα, να αποτυπωθεί η τραγωδία ενός λαού που ματώνει. Κι όμως, εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Αντίθετα, ως κράτος, ως πολιτεία, επιλέγουμε τη σιωπή και τη συνενοχή.