Ο καθρέφτης ενός κράτους που στέκεται άβουλος θεατής να μετρά νεκρούς Είχα την τύχη, από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, να γνωρίσω τον επαρχιακό δρόμο που συνέδεε τη δεκαετία του 1970 την πόλη του Ηρακλείου με τα χωριά της ενδοχώρας του ανατολικού Μαλεβιζίου. Ήταν ένας δρόμος στενός, γεμάτος συνεχείς στροφές, ένα πέρασμα που απαιτούσε υπομονή και προσοχή. Τα μόλις 15 χιλιόμετρα της διαδρομής - της δικής μου διαδρομής - μπορούσαν εύκολα να γίνουν μισή ώρα, ακόμη και περισσότερο, ειδικά όταν συναντούσες λεωφορείο ή κάποιο φορτηγό που πάσχιζε να ανέβει τις ανηφόρες εκείνου του δρόμου. Για όσους μεγάλωσαν στις Βούτες, το Πετροκέφαλο, το Πενταμόδι, τον Άγιο Μύρωνα, την Πυργού, τις Ασίτες και τον Πρινιά ακόμα, αυτή ήταν η καθημερινότητά μας. Ο δρόμος αυτός δεν ήταν απλώς μια υποδομή, ήταν η μοναδική γέφυρα που συνέδεε τον τόπο μας με την πόλη, με τα ψώνια, με τη δουλειά, με το σχολείο, με τις ανάγκες της εποχής. Και έπειτα ήρθε η δεκαετία του...