Η τραγική κατάληξη 60 χρόνων κοινής ζωής του ζεύγους ηλικιωμένων στο Ρέθυμνο και οι προεκτάσεις της Όσα συνέβησαν στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου το πρωινό του περασμένου Σαββάτου αποτελούν αδιαμφισβήτητα μια τραγωδία. Ένα δράμα που χτύπησε πολλές πόρτες και βρήκε αρκετούς αποδέκτες. Έχουν γραφτεί πολλά και ο τρόπος που δέχεται ο καθένας μέσα του αυτή την ιστορία και τις προεκτάσεις της ποικίλλει. Πιστεύω πως την αγαπούσε αληθινά. Και πιστεύω πως ένιωθε πως δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνη και δεν ήθελε να τη δει να υποφέρει. Ο πόνος του 87χρονου και η απελπισία που τον οδήγησε σε μια τόσο τραγική πράξη έχει γραφτεί, αναλυθεί και συζητηθεί πολύ. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες πτυχές που θα ήθελα να θίξω. Κάποιες εκ των οποίων είναι ομολογουμένως αντιδημοφιλείς. Βγήκε στο προσκήνιο για μια ακόμα φορά η παντελής απουσία παρηγορικής φροντίδας από κρατικής πλευράς για τους ανθρώπους που βασανίζονται και τις οικογένειές τους. Τα λιγοστά Ιατρεία...