Από μικρά παιδιά μας άρεσε να στήνουνε σκετς και ιστορίες. Στην αρχή ήταν παιχνίδι: στα δωμάτια μας, στις πιλοτές, στις αυλές των σχολείων, με φίλους που αυτοσχεδίαζαν και έδιναν σάρκα και οστά σε χαρακτήρες που γεννιούνταν εκείνη τη στιγμή. Η φαντασία μας προηγούνταν πάντα της πραγματικότητας∙ πριν υπάρξουν φώτα, σκηνικά, θεατές, υπήρχαν ήδη παραμύθια και κόσμοι στο μυαλό μας. Κι εκεί, σ' αυτές τις μικρές "παραστάσεις", καταλάβαμε σιγά σιγά ότι το θέατρο δεν είναι απλώς τέχνη ή διασκέδαση∙ είναι τρόπος να μιλάς γι' αυτά που σε καίνε, για τις αλήθειες που δύσκολα βρίσκουν αλλού φωνή. Τα τελευταία χρόνια ζούμε μέσα σε μια πραγματικότητα διαποτισμένη από βία. Άλλοτε εκκωφαντική, γεμάτη οργή και φωνές, κι άλλοτε σιωπηλή, αθέατη, κρυμμένη πίσω από πόρτες που δεν ανοίγουν ποτέ και βλέμματα που αποφεύγουν να συναντηθούν. Είναι αυτή η σιωπή που μας απασχόλησε περισσότερο. Η σιωπή που φυλακίζει τις γυναίκες που φοβούνται να μιλήσουν, τα...