Ορέστης Δαβίας Φωτογραφία: Αλίνα Λέφα 03.06.2025 • 07:30 Κοινοποίηση 0 Σχόλια Ζούσαμε στην Ερμούπολη της Σύρου, ήμουν δέκα χρόνων και γεμάτος περιέργεια για ό,τι αντίκριζα γύρω μου. Για εβδομάδες ολόκληρες, μετά το κρυφτό και τον άγριο κουκουναροπόλεμο, περνούσα κάθε βράδυ μπροστά από ένα παλιό αρχοντικό για να θαυμάσω το δέντρο που γέμιζε την αυλή του. Με μάγευε έτσι όπως το στόλιζαν μυριάδες ρόδινες φούντες. Ήξερα βεβαίως πως επρόκειτο για άνθη, ήθελα όμως να μάθω περισσότερα. Κάποιο σούρουπο, ο νοικοκύρης πότιζε τον κήπο του. Κοντοστάθηκα, αλλά δίσταζα να ρωτήσω, η φαρμακόγλωσσα της γειτονιάς με είχε φοβερίσει πως επρόκειτο για συνταξιούχο ναυτικό που ζει μόνος του και είναι επικίνδυνα τρελός. Μια τεράστια σιαγόνα καρχαρία στόλιζε τη θύρα του, πώς να μην την πιστέψω; "Περνάς κάθε μέρα, σου αρέσει αυτό το δέντρο, έτσι δεν είναι, μικρέ;" μίλησε πρώτος εκείνος. "Μάλιστα, κύριε. Πώς λέγεται;" ψέλλισα. "Είναι η περίφημη ακακία...