Ξέρεις, το θέατρο περνάει κρίση. Όχι δεν το λέω ελαφρά, για να σου πιάσω την κουβέντα. Η δουλειά που ρίχνουν οι συνάδελφοι κάθε μέρα στα θέατρα είναι πολύτιμη. Στα ΜΙΚΡΑ θέατρα εννοώ, στα χωρίς πλούσιο μπάτζετ, χωρίς Υπέρ-χορηγούς κι εταιρίες. Εκεί δίνεται η μάχη για να σωθεί το θέατρο κι όχι στις διαστάσεων 20×20 μέτρων σκηνές και στις τετρακοσίων θεατών χωρητικότητας πλατείες. Αλλά ξέρεις, το θέατρο χάνει από μία μάχη κάθε μέρα, μέχρι που θα χάσει και τον πόλεμο. Όπου κινείται το χρήμα, εκεί κινείται και η διαφήμιση κι αναπόφευκτα εκεί θα κινηθεί κι ο θεατής. Κι όλα αυτά τα ωραία πράγματα που προσπαθούν να ανθίσουν στα υπόγεια και στα μπλακ μποξ θάβονται ασυστόλως. Οι καλλιτέχνες ερευνούν κι ανεβαίνουν στη σκηνή για να παρουσιάσουν τους καρπούς της έρευνας αυτής. Κρίμα που όλοι αυτοί οι μήνες εντατικής έρευνας, όλες αυτές οι ιδέες, η έμπνευση θα πάει αναπόφευκτα στο εκτελεστικό απόσπασμα επειδή κάποιοι άλλοι κοιτάζουν το χρήμα και...