Το Ψ. γεννήθηκε από μέσα μου. Είναι το πρώτο μου θεατρικό παιδί. Κυοφορήθηκε για χρόνια σιωπηλό, μπολιασμένο από βιωματικές διαδρομές αλλά ήρθε στο φως όταν "ντύθηκε" τις συλλογικές ιστορίες των Ανθρώπων κάθε γενιάς, που αναπτύσσονται γύρω τον ίδιο άξονα: Πώς (και ποιος) ξεκλειδώνει τις Ντουλάπες μας για να βγούμε άφοβα στο Φως; Είναι η θεατρική ανατομία της διαδρομής από το Τραύμα στο Θαύμα, που ξεκινά ως προσωπική μα εξελίσσεται σε απόλυτα πανανθρώπινη, με καταλύτη την Ευθύνη προς τον Εαυτό μας. Τα σκιάχτρα πέτα στα πιο βαθιά πηγάδια Ελευθερώσου και ανάπνεε τα βράδια Τους φόβους κάψε, πίστευε, και έξω απ' τα μετόπισθεν Γιατί η ζωή θέλει εμπρός και όχι με την όπισθεν Αν ήταν χορός, το Ψ. θα ήταν αινιγματικό και ανατρεπτικό "pasodoble". Μία γυναίκα, η Ψουψούλα, συναντά αναπάντεχα ένα υπερβατικό μα και οικείο Πλάσμα, τον Ψ.. Μαζί επιδίδονται σε μία γοητευτική, αστεία μα και οδυνηρή ταυρομαχία, με διακύβευμα την επιβίωση.ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ! Οι...