Από μόνο του το παρελθόν δεν εγγυάται το οτιδήποτε. Ειδικά στην τηλεόραση, ένα σκληρό μέσο. Επίσης το χιούμορ συνιστά μια δυναμική διαδικασία. Δεν είναι δεδομένο πως αυτό που ήταν αστείο πριν από 20 χρόνια περνάει ακόμα στο σήμερα, ειδικά αν δεν βρεθεί τρόπος να ακουστεί "σωστά". Να λοιπόν το γιατί το σκίρτημα χαράς που νιώσαμε σαν ακούσαμε πως ο Λευτέρης Παπαπέτρου υπογράφει την ελληνική διασκευή του βρετανικού Ghosts συνοδεύτηκε και από μία (μικρή) επιφύλαξη. Θα 'ναι τόσο καλή η σειρά όσο μας έχει συνηθίσει; Θα ακολουθεί τα χνάρια προηγούμενων, θρυλικών πια, δουλειών του (Ντόλτσε Βίτα, Εγκλήματα, Είσαι το Ταίρι μου, Κάτω Παρτάλι); Δύο επεισόδια μετά, τα Φαντάσματα του Star, μας έχουν δώσει την απάντηση, ηχηρά: Το ταλέντο (αυτό) είναι διαχρονικό. Υπόκλιση και "ευχαριστώ". Ο Λευτέρης Παπαπέτρου το έκανε ξανά το θαύμα του. Και δεν είναι πως επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Όπως για παράδειγμα έκαναν πέρυσι οι Ρέππας-Παπαθανασίου με...