"Δεν υπάρχει τρόπος να φας club sandwich που να μην προσβάλλει, να μην ντροπιάζει ή να μην απαιτεί καθαριστήριο", γράφει στους New York Times το 1985 ο Robert W. Hogan, σε ένα άρθρο γνώμης με τίτλο "Η τέχνη του να τρως club sandwich". "Είναι παράδοξο", συνεχίζει, "επειδή το club είναι o αριστοκράτης του βασιλείου των σάντουιτς. Ακόμα και το ίδιο το όνομα "club sandwich", με έμφαση στο club (σ.σ. σάντουιτς του club, δηλαδή της λέσχης), φέρνει στον νου εικόνες προνομίου: ίσως ένα γεύμα που σερβίρεται στο απέραντο γκαζόν, μεταξύ αγώνων πόλο (...). Το σωστά φτιαγμένο club sandwich έχει μάλιστα και την ανάλογη εμφάνιση. Ανάμεσα σε στρώσεις φρυγανισμένου ψωμιού θα βρεις κατακόκκινες ντομάτες, σαρκώδεις καρδιές μαρουλιού και ριγέ λωρίδες μπέικον, όλα ανάμεσα σε υπόλευκα μαξιλαράκια από γαλοπούλα ή κοτόπουλο. Οδοντογλυφίδες με ζωηρά "σκουφάκια" από χρωματιστό σελοφάν συγκρατούν απαλά τα πλούσια τεταρτημόριά του. Όλη η αξιοπρέπεια όμως...