Ας σκεφτούμε το κυκλαδικό ειδώλιο, το σύμβολο της αφαίρεσης και της διαχρονικότητας. Με τα ασαφή χαρακτηριστικά προσώπου που θυμίζουν διονυσιακή μάσκα. Με την άκαμπτη στάση σώματος που μοιάζει να χωρά μέσα της όλες τις άλλες. Ένα μάλλον ταφικό μνημείο που συμβολίζει την ίδια τη ζωή στη συνάντηση της με την απλότητα και τους ανθρώπους. Αλλά και το πρόσωπο μας που αλλάζει όσο μεγαλώνουμε. Σαν άλλη μάσκα άλλοτε φανερώνει την αλήθεια μας αντανακλώντας το φως της παρουσίας μας και άλλοτε την κρύβει μελαγχολικά και τεχνηέντως. Όπως και το σώμα μας, άλλοτε δυνατό και σφριγηλό και άλλοτε αποδυναμωμένο, αποκαμωμένο, κάθε τόσο μεταμορφώνεται. Μα αν αφαιρέσει κανείς τις επιμέρους στιγμές, τα μεταβαλλόμενα χαρακτηριστικά πάνω στην υλική μας ανθρώπινη υπόσταση, τότε τι να ναι άραγε αυτό που μένει; Αυτές είναι οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας καθώς ανακατευθυνομάστε σταδιακά από αίθουσα σε αίθουσα μέσα στη νέα έκθεση του Μουσείου Κυκλαδικής...