Η Πλαθ λέει 'καθορισμένη με την ικανότητα να συνειδητοποιήσω την ύπαρξη μου' και αυτοκτόνησε και αυτή. Πιστεύω ότι είναι μια σκέψη που διαπερνά τους ήρωες του έργου μας. Ο άνθρωπος που αναμετριέται με τη συνειδητότητα της ύπαρξης του δεν μπορεί να μην αναμετρηθεί με το ερώτημα που εκφράζει ο ήρωας μας 'Τι να την κάνω τη ζωή;'. Τι τι κάνει τη ζωή κανείς δηλαδή; Πώς ζει ένα πλάσμα που δεν είναι αμέριμνο στον περιορισμένο κύκλο της ύπαρξης. Και εκεί έρχεται ο ήρωας διηγήματος προσπαθώντας να βρει λύση στο αίνιγμα της αυτοκτονίας της συντρόφου του. Είναι όντως αίνιγμα; Για εκείνον ναι ή τουλάχιστον εμείς σαν συντελεστές της παράστασης δεν μπορούμε να μην διερωτηθούμε όντως, μήπως και ανοίξει ένας νέος χώρος στο φαντασιακό μας. Ο ήρωας όλα αυτά τα ερωτήματα τα θέτει μπροστά στο πτώμα της γυναίκας του, καθώς περιμένει να την πάρουν το επόμενο πρωί. Εμείς σήμερα σαν κοινωνία έχουμε απομακρυνθεί από αυτή την τελετουργία γύρω από τον θάνατο...