Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η φυσιολατρική παραφορά: Αν οι συνταξιδιώτες ορέγονταν μια σέλφι μπροστά από την εμβληματική πορτοκαλί γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο, αδημονούσαν να πατήσουν το "66" του ιστορικού διαπολιτειακού αυτοκινητοδρόμου ή να δοκιμάσουν την τύχη τους σε κάποιο κουλοχέρη του Λας Βέγκας, εγώ ονειρευόμουν μόνο να αγκαλιάσω τον στρατηγό Σέρμαν. Να τον αγκαλιάσω δεν κατάφερα, αφού τον κύκλωναν ξύλινες περιφράξεις. Αλλά και πάλι, το υποβλητικό στους αιώνες παράστημα εκείνης της σεκόγιας, καθώς και των γύρω μακραίωνων γιγάντων, αρκούσε για να με αποζημιώσει. Η φύση Στο roadtrip των 12 ημερών, η φύση -συχνά σε δεύτερη μοίρα στα κριτήρια πολλών ταξιδευτών- (μου) ασκούσε μια άγρια μαγεία. Σε κάποιο εθνικό πάρκο, καθ' οδόν ή ακόμα και μέσα στον αστικό ιστό, ήταν αναρίθμητες οι περιστάσεις που ένιωθα ορμέμφυτο δέος μπροστά στη μεγαλοσύνη τόσο της ομορφιάς, όσο και του μεγέθους και της ποικιλομορφίας των φυσικών τοπίων. Το Ελ Καπιτάν...