Μία από τις σημαντικές απολαύσεις που προσφέρει κάθε κήπος σε εκείνον που τον περιποιείται, φυσικά και στους οικείους του, είναι η ξενοιασιά που νιώθει καθισμένος σε μια ήσυχη γωνιά του. Ο χρόνος μοιάζει να κυλάει πιο αργά, οι περισπασμοί μειώνονται και τα άγχη εξανεμίζονται. Υπάρχει κάτι, άραγε, που μπορεί να διαταράξει τη γαλήνια αυτή συνθήκη, την ιδανική για ενδοσκόπηση ή μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με φίλους; Φοβούμαι πως ναι, είμαι παθών και γνωρίζω. Πρόκειται για τη γνώση, ή έστω την υποψία, πως το βλέμμα κάποιου αδιάκριτου γείτονα καταγράφει κάθε μας κίνηση. Σε έναν κόσμο όπου σχεδόν τα πάντα στον δημόσιο χώρο εποπτεύονται, οφείλουμε, θαρρώ, να υπερασπιζόμαστε τον απροσπέλαστο χαρακτήρα του μικρού, ιδιωτικού μας παραδείσου. Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Φυσικά, όμως, όποτε μου δοθεί ευκαιρία, το πράττω. Μήτηρ μαθήσεως, γνωρίζετε. Θα πλέξω λοιπόν για μία ακόμη φορά το εγκώμιο του φυτικού φράχτη, της φυσικής δηλαδή κατασκευής...