Ορέστης Δαβίας 30.05.2025 • 18:30 Κοινοποίηση 0 Σχόλια Δύο λάδια μόνο έχω στο αρμάρι της κουζίνας μου, ελληνικό αγουρέλαιο, μη κοινολογήσιμης προέλευσης, ώστε να μη στενοχωρήσω κανέναν από τους παραγωγούς φίλους μου, και στυριακό κολοκυθέλαιο. Η Στυρία, αν δεν το γνωρίζετε, είναι ένα από τα ομόσπονδα κρατίδια της Αυστρίας, το οποίο δικαίως προβάλλεται ως η "πράσινη καρδιά" της χώρας. Γεννήθηκα και έζησα κάποια χρόνια εκεί, διατηρώ έτσι μνήμες από τις γυναίκες του χωριού μου να τεμαχίζουν φθινοπωριάτικα τις ώριμες κολοκύθες και να διαχωρίζουν τους σπόρους από τη σάρκα με τα χέρια. Σήμερα, οι επίπονες αυτές εργασίες γίνονται με ογκώδη παρελκόμενα των τρακτέρ, ενώ η διαδικασία παραγωγής του λαδιού από την έκθλιψη των ψημένων κολοκυθόσπορων έχει αυτοματοποιηθεί, ως συνέπεια της μεγάλης ζήτησης που απολαμβάνει παγκοσμίως το κολοκυθέλαιο. Στην περιοχή η κολοκυθιά (Cucurbita pepo) άρχισε να καλλιεργείται από τα μέσα του 18ου αιώνα, σχετικώς...