Υπάρχουν στιγμές στο αεροδρόμιο που ο χρόνος μοιάζει να διαστέλλεται. Δεν ανήκεις πια στο εδώ ούτε έχεις φτάσει ακόμα στο εκεί. Ο φωτισμός είναι τεχνητός, οι φωνές αόριστες, οι γλώσσες μπλέκονται χωρίς να κατανοούνται. Μπροστά από τις πύλες αναχωρήσεων, τα σώματα μετατρέπονται σε σκιές σε αναμονή, σε γραμμές που κινούνται αργά, σε βλέμματα που αναζητούν έναν προορισμό, αλλά και μια ταυτότητα. Το αεροδρόμιο -αυτό το σύγχρονο non place όπως το περιέγραψε ο Marc Auge- είναι ένα ψυχολογικό τοπίο, μια εμπειρία ενδιάμεσης ύπαρξης. Σε αυτήν ακριβώς τη μεταιχμιακή ζώνη έρχεται να εγκατασταθεί η νέα έκθεση που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών "Ελευθέριος Βενιζέλος" και συγκεκριμένα στον χώρο Express Facility, κτίριο που βρίσκεται παράλληλα με τον δυτικό διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης. "Πρόκειται για ένα κτίριο που λειτούργησε ως terminal πριν από αρκετά χρόνια", εξηγεί ο Κώστας Πράπογλου κατά τη διάρκεια της...