Όλα ξεκίνησαν αρχές Καλοκαιριού του 2022 όταν η τότε 14χρονη Ελλάδα Στασινόγλου συστήθηκε στην εγχώρια σκηνή της τέχνης δρόμου με ταινίες κινουμένων σχεδίων κατά του τράφικινγκ ανηλίκων τις οποίες, μέσω επαυξημένης πραγματικότητας (AR), ενσωμάτωνε πάνω σε αφίσες, τις οποίες στη συνέχεια, τις κολλούσε πάνω σε κάδους σκουπιδιών. Αποτέλεσμα, ένας σουρεαλιστικός καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας με τον τίτλο "Είμαι άνθρωπος, όχι σκουπίδι" να περιμένει, κάθε πρωί, κολλημένος πάνω στους κάδους της γειτονιάς, τον ανυποψίαστο πολίτη για να του πει "καλημέρα". Παντρεύοντας για τρία συνεχή χρόνια το low tech με το high tech, αφίσα με κινηματογράφο, κάμερα/οθόνη κινητού και τεχνολογία AR, το πολυμεσικό έργο της Στασινόγλου, εκτός από μια ιστορία φιλίας και επιβίωσης προσφυγόπουλων, δεν σταματά να αποτελεί ένα σχόλιο για τους αναπαραστατικούς μηχανισμούς ενώ διερωτάται που επιτρέπεται η τέχνη, πότε την χρειαζόμαστε και σε ποιους/ες πραγματικά...