Γιατί επιστρέφουμε στο πρόσφατο παρελθόν; Γράφει ο Μάρκος Καρασαρίνης "Το παρελθόν δεν πεθαίνει ποτέ. Δεν είναι καν παρελθόν". Η διάσημη φράση του Γουίλιαμ Φόκνερ από το μυθιστόρημα Requiem for a Nun έγινε ακόμη πιο διάσημη από τη δεκαετία του '80 και μετά όταν οι σπουδές της μνήμης (memory studies) γνώρισαν αλματώδη ανάπτυξη. Για τους μελετητές της ιστορίας βέβαια το παρελθόν έτσι κι αλλιώς δεν πεθαίνει ποτέ γιατί ο απόηχός του, τα επιβιώματά του, οι χρήσεις του συνοδεύουν το μέλλον. Κανόνες συγκροτούνται, γενεαλογίες διαμορφώνονται, ταυτότητες και συλλογικές αναπαραστάσεις αρθρώνονται χάρη σε μια επιλεκτική ανάγνωση του παρελθόντος - αν, για παράδειγμα, το έθνος κατά τον Ερνέστο Ρενάν είναι ένα "καθημερινό δημοψήφισμα", είναι ταυτόχρονα μια διαρκής επιβεβαίωση και αναδιατύπωση των περασμένων. Οι φέτες του παρελθόντος που επιλέγονται από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες, ο δημόσιος λόγος που εκφέρεται, ο συμβολικός χαρακτήρας που...