Στο άρθρο μου με τίτλο "Αρετές των πανεπιστημιακών δασκάλων" (Το Βήμα της Κυριακής, 17.11.2024) επεσήμανα θεμελιώδη χαρίσματα που πρέπει να διακρίνουν τους πανεπιστημιακούς (και όχι μόνο) δασκάλους. Εδώ προσεγγίζω το ίδιο θέμα, αντλώντας και πάλι από το πεδίο της ψυχαναλυτικής σκέψης, αλλά αυτή τη φορά με εστίαση σε πιθανά εμπόδια κατά την άσκηση του παιδαγωγικού, κυρίως, έργου τους. Ενα τέτοιο εμπόδιο είναι ο διογκωμένος ναρκισσισμός που ίσως χαρακτηρίζει κάποιους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Εκδηλώνεται ως παντοδυναμία / παντογνωσία, τέλεια τεχνογνωσία, ψυχαναγκαστικός συγκεντρωτισμός και συσσώρευση, κατάληψη πλήθους θέσεων και αξιωμάτων σε πολλαπλά επίπεδα, απόλυτη πλήρωση του καθημερινού χρόνου, ανταγωνισμός και άλλα παρεμφερή. Η πρωτότυπη συμβολή στην έρευνα, την επιστήμη και την τέχνη, όπως και η συνακόλουθη αριστεία, φαίνεται και δηλώνεται ως σκοπός, αλλά ενίοτε χάνεται το μέτρο. Απομένει ελάχιστος ψυχικός χώρος και χρόνος για...