Είδα τα έργα του σχεδόν πριν συναντήσω κανονικά τον ίδιο. Εν τη απουσία του. Ήμασταν στους χώρους της γκαλερί Εleftheria Tseliou, ένα κομψό διαμέρισμα στην οδό Ηρακλείτου. Ο ζωγράφος Γιώργος Χατζημιχάλης καθόταν στο γραφείο, κοντά σε ένα ανοιχτό παράθυρο που έβλεπε σε εσωτερικό κήπο. Αργότερα, όταν θα τον ρωτούσα τι είναι πραγματικά η τέχνη, θα κοιτούσε την οδό Σόλωνος μέσα από το μεγάλο παράθυρο του καφενείου, θα άπλωνε το χέρι του και θα έλεγε "τέχνη είναι το σπάσιμο ενός παραθύρου, το πέρασμα πέρα απ' αυτό". Μα ήδη η σκηνή το περιείχε. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Η Ελευθερία Τσέλιου μου έδειξε τα έργα της έκθεσης. Μιλούσε ορμητικά για αυτά και τον δημιουργό τους, ένας χείμαρρος, που όμως δεν έφτανε ως το τέλος, άφηνε σε εμένα να συνεχίσω για να ανακαλύψω πίσω από την σάρκα τον καρπό του νοήματος. Ένιωθα πως οι πίνακες άκουγαν. Ή περίμεναν. Γιώργος Χατζημιχάλης, Κοτσύφι, 2024, ακρυλικό σε καμβά, 200x250 εκ. Πέντε έργα...