"Η εμπειρία μου είναι συγκλονιστική. Μέχρι να πεθάνω θα θυμάμαι εκείνες τις στιγμές με μεγάλη πίκρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955. Το σπίτι μας ήταν στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, του κατεστραμμένου βυζαντινού ναού του 15ου αιώνα, στην πύλη του Αδριανού, στην καρδιά της τουρκικής συνοικίας. Ήμασταν τρία παιδιά. Το ένα στην αγκαλιά. Ο πατέρας μου με χίλιους κόπους κατάφερε να ανοίξει ένα μικρό μεζεδοπωλείο, που συγκέντρωνε αρκετούς Τούρκους. Ένας από αυτούς ήταν φίλος του από παλιά. Έρχεται, λοιπόν, αυτός στις 5 το απόγευμα στο μαγαζί του μπαμπά και του λέει: "Πάρε ό,τι χρήματα έχεις και τρέξε αμέσως στο σπίτι σου, να είσαι κοντά στη γυναίκα και στα παιδιά σου". Ο πατέρας μου ρώτησε το λόγο. Εκείνος δεν του έλεγε, μόνο τού επαναλάμβανε να βιαστεί. Έτσι κι έγινε. Ήρθε στο σπίτι και καθίσαμε όλοι μαζί για φαγητό. Στις 8.30 ακούσαμε φωνές έξω από το σπίτι. Δύο καμιόνια σταμάτησαν. Από το πρώτο...