"Ολοι δηλώνετε ανικανοποίητοι και προσπαθείτε να κάνετε πράγματα για να αισθανθείτε δραστήριοι. Επαγγελματικές φιλοδοξίες, αρπακτικές λέσχες ανάγνωσης και δημιουργικής γραφής, σεμινάρια, σεμινάρια, σεμινάρια, ιστορικές περιηγήσεις στην πόλη, θέατρο, συναυλίες, σινεμά, δίαιτες γιόγκα, ψυχοθεραπεία. Αυτές οι τρομακτικές μπούρδες που κάνετε μόνο και μόνο για να αισθανθείτε στοιχειωδώς καλά, στοιχειωδώς χαρούμενοι, στοιχειωδώς, στοιχειωδώς, στοιχειωδώς. Εχετε χάσει όλη τη φωνή σας, τη μιλιά σας, το αίμα σας. Κι εγώ ένα πλάσμα που τρέφομαι από εσάς. Εχω καταλήξει να ζω με υπολείμματα. Με αποφάγια ζωής, αποφάγια ονείρων. Δεν με βλέπετε, αλλά εγώ υπάρχω ανάμεσά σας. Είμαι η σκιά που κάποτε νιώθετε να σας παρακολουθεί. Είμαι το τρίτο πρόσωπο στο αγαπημένο ζευγάρι. Δεν ξέρετε ότι βρίσκομαι ανάμεσά σας, αλλά εγώ είμαι εκεί". Αυτά είναι τα λόγια ενός βρικόλακα, που βιώνει μια υπαρξιακή αγωνία και τον οποίο συναντήσαμε στο κοιμητήριο του Πειραιά...