Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Στη νέα γειτονιά που μετακόμισα -ανάθεμά με πόσες έχω αλλάξει απ' τα 17 μου που έφυγα απ' το πατρικό- χρειάζεται να δρασκελίσω τα όρια του Παλαιού Φαλήρου και να σταθώ στη στάση "Σοφίας Μπεφόν" περιμένοντας στωικά πότε θα δεήσει να φανεί το "106", ν' ανηφορίσουμε ο καθένας με τη διάθεσή του για του ΦΙΞ στη Συγγρού κι ύστερα να το κόψουμε προς Σύνταγμα με τα πόδια. Παραξενεύτηκα τις προάλλες και μια κι αργούσε πάλι το αστικό γύρισα κι έριξα μια ματιά στη μικρή πλατείτσα, όπου χάσκει έρημη η στήλη που κάποτε φιλοξενούσε τιμής ένεκεν μια προτομή. Κοντοστέκομαι και διαβάζω "Σοφία Μπεφόν 1966-2001, Ιπτάμενη Ιατρός ΕΚΑΒ". Και πιο κάτω "Αρετή δε καν θάνη τις, ουκ απόλλυται", που σημαίνει ότι το ηθικό χάρισμα, ακόμα κι αν χαθεί κανείς, δεν χάνεται. Παραφράζοντας τον Εγγονόπουλο, θα λέγαμε ότι για να το καταλάβει αυτό ο ασπάλακας Σπυράδωνις Γεωργιάδης θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον νεκρός. Γιατί η Μπεφόν -έψαξα κι...