"Οχι, όχι, οι κατσαρίδες δεν μου κάνουν", πρόγκηξα τον φίλο που ήθελε να μου μιλήσει για τη φοβία του για το συγκεκριμένο έντομο - ναι, έντομα είναι οι κατσαρίδες, το κοίταξα! "Ποιος δεν φοβάται τις κατσαρίδες;" του είπα, αναζητώντας για το συγκεκριμένο κείμενο κάποια πιο εξωτική φοβία, κάποια από αυτές που βρίσκεις στο εγχειρίδιο της Κέιτ Σάμερσκεϊλ "Φοβίες και μανίες: Η ιστορία του κόσμου σε 99 εμμονές" (εκδόσεις Πατάκη). Καμιά γελωτοφοβία, καμιά θαλασσοφοβία, καμιά ερυθροφοβία (όλα υπαρκτά, σύμφωνα με το εγχειρίδιο), κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Μετά άρχισα να σκέφτομαι: Εχουμε και εμείς, οι άνθρωποι με ανέμπνευστες, ταπεινές φοβίες, ανάγκη την προσοχή! Προσωπικά, για παράδειγμα, ταλαιπωρούμαι αφάνταστα τα τελευταία χρόνια από την καλπάζουσα φοβία μου προς τις κατσαρίδες. Το καλοκαίρι περιορίζω στο ελάχιστο την παραμονή στο μπαλκόνι -"και μέσα καλά είναι, έχει και αιρ κοντίσιον"-, αν δω μισάνοιχτη σήτα, νιώθω σαν να έχω αφήσει...