Το ελληνικό weird wave, εκείνο το ρεύμα κινηματογραφικής που ξεκίνησε στις αρχές των 10s με τον "Κυνόδοντα" και γοήτευσε φεστιβάλ και κριτικούς με την ψυχρότητά του, την αφαιρετικότητά του και την "περίεργη" χρήση της γλώσσας, είχε ως βασικό του εργαλείο την αποστασιοποίηση: αποστασιοποίηση συναισθηματική, κοινωνική, ακόμη και σωματική. Ήταν επίσης ένα ρεύμα που μόνο προσχηματικά υπήρξε "ελληνικό": αν δεν ακούγαμε τους χαρακτήρες να μιλάνε ελληνικά δεν αλλά μια άλλη γλώσσα δεν θα άλλαζε τίποτα, οι ιστορίες του θα μπορούσαν να στέκονται οπουδήποτε στον κόσμο. Περίπου επτά χρόνια μετά τον "Κυνόδοντα" και με ένα σωρό ταινίες που καβάλησαν το ρεύμα που αυτός δημιούργησε να έχουν μεσολαβήσει, κυκλοφόρησε μια ελληνική ταινία που με έναν παράδοξο τρόπο υπήρξε τμήμα και ταυτόχρονα ξεπέρασμα του weird wave: στο "Suntan" του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, οι θεματικές είναι ίδιες με αυτές του weird wave -η μοναξιά, η αποξένωση, η κοινωνική...